Zaman geçiyor, hükümetler değişiyor, yeni bir nesil doğuyor ancak katliamlar dinmek bilmiyor. İşin daha da üzücü yanı, bizler, evlerimizde oturup sadece izlemekle yetinmek zorunda kalıyoruz. Bir sabah Doğu Türkistan da yaşananlarla uyanıyoruz,ertesi gün Arakan'la dövünüyoruz. Filistin'de akan kanlar yeter derken,Suriye'de neler oluyor demekten kendimizi alamıyoruz. Ve bir gün uykudan uyandığımızda sokaklarda kurşuna dizilen müslüman Mısır halkının feryatlarına şahit oluyoruz. Dile o kadar kolay geliyor ki, bir çırpıda söyleyip beş dakika ah! edip hiç bir şey olmamış gibi yolumuza devam ediyoruz.

Zaman geçiyor, siyasiler değişiyor, politikalar çığır aşıyor,ancak ölenler hep masumlar oluyor. Kundaktaki çocuklar... Minicik tozlu ayaklarıyla kurşunlardan kaçan, gözleri boncuk boncuk ama yaşlı, kocaman yüreğiyle tüm dünyaya göğüs germiş bir Filistinli yavrucak kadar olmayı beceremedik sanırsam. O yüzden bu sessizlik, o yüzden bu suskunluk, o yüzden bu izleyiş, o yüzden bu katliam...

Osmanlı'nın torunları olmakla gurur duyan bir neslin,Lale Devri'nden bir türlü çıkamıyor olması ne kadar da içler acısı. Ve buna karşı büyük bir şevkle suskunluğunu koruyan Avrupa! Günlerce gecelerce Türkiye'yi rezil etmek için,yerden yere vurmak için fırsat kollayan Avrupa medyası nerede? "Mısırda çatışma" başlıklarıyla işin görmek istedikleri kısmını göstermeye çalışıp,hiç bir şey olmamış gibi yollarına devam etmeyi tercih etmekten geri kalmayan Avrupa... Ve bizler kendi değerlerimizi bir kenara bırakıp,vicdanın eşiğinden tamamen uzaklaşmış olan bir kültürün kapısında,Osmanlı'dan kalan son parçalarımızı üzülerek söylüyorum ki ayaklar altına alıyoruz.

Zaman geçiyor, devir değişiyor ve maalesef Osmanlı unutulmaya yüz tutuyor. Orta Asya'nın beklediği o kurtarıcı Osmanlı'nın torunları,bu gün belkide ciğeri beş para etmeyen sözde medeni,cinsellik şevk ve sadece eğlence dolu Avrupa kültürü içerisinde yozlaşmaya, uzaklaşmaya, hatta ve hatta ceddinden soyutlanmaya başlıyor ki ne kadar üzücü,ne kadar hazindir. Bizler sırtında mermi taşıyan analarımıza, on altı on yedi yaşlarında cephe de döktükleri kanlarıyla kazandıkları bu vatan topraklarında, canla başla mücadele eden ecdadımıza şahit olmadığımız için bu kadar gaflette, bu kadar derin bir uykudayız. Ancak şu bir gerçek ki,bizler bu derin uykuyla oyalanmaya devam ederken, bundan yıllar önce kapılarımıza dayanan düşman orduları, bu gun kardeşlerimizin evinin içinde durmadan usanmadan kurşun yağdırmaya,kimin eli kimin cebinde oynamaya,medyasıyla susmaya,topuyla tüfeğiyle saldırmaya devam ediyor.

Zaman geçiyor ama bu vahşet geçmiyor!