“Mardin'in Midyat İlçesi'ndeki Midyat Anadolu Lisesi 9'uncu sınıf öğrencisi B.T.A.'nın karnesindeki, 'Düşünceler' bölümünde, sınıf öğretmeni M.H.'nin, "Ne diyeceğimi bilemiyorum. Allah ıslah etsin" görüşüne ağabeyi Rıdvan A. tepki gösterdi.”
Olmadı Hocam Olmadı.
Bu söz, bu uyarı yakışmadı. Sizler ki, mesleğinin erbabı insanlarsınız. Her ne sebeple olursa olsun bu cümle sarf edilmemeliydi. Bu not asla düşülmemeliydi. Siz, insan psikolojisi, eğitim psikolojisi derslerini gördünüz. Talihsiz cümle olarak tanımlayacağım. Bu yazılmaması gereken cümleyi yazarken, o gencin ruh halini düşünmeniz lazımdı. Kendisinin ve aile efradının incinebileceğini hesaba katmalıydınız. O cümlenin hiç yazılmamış olmasını arzu ederdim.
Siz her ne kadar haklı olursanız olun hatanız affedilemez. Öğretmen; öğretendir, öğretmen özveri sahibidir. Lise yıllarında iken edebiyat derslerinde tartışma konuları açılır, bazen münazaralar yapardık. O ortamda öğretmenin bir muma benzediğini, etrafını aydınlatırken kendisinin eriyip gittiğini anlatırdık. Öğretmen gerektiğinde ıslah edendir, eğitendir. Öğretmenin şikayete asla hakkı yoktur. Hiç kimseye suç bulamaz. Toplumun iyisi de kötüsü de öğretmenlerin eseridir.
Bahse konu olan ailenin sitemi yerden göğe kadar haklıdır. Çocuklarını, gözlerinin nurunu, eğitilsin, öğretilsin diye öğretmenlere emanet ediyorlar. Öğretmen işini Allah’a havale etmemelidir. Allah elbette ki yar ve yardımcımız olacaktır. Öğretmenim, herkeste bilir ki beş parmağın da beşi bir değildir. Size emanet edilen o yavruların hepsi farklı farklı yapıdadırlar. Yaramaz mı? Yarar hale getireceğiz. Saygısız mı? Saygılı olmayı öğreteceğiz. Öğretmenin yegane işi öğretmektir. Ne kadar hiperaktif olursa olsun hepsinin bir kırılma noktası, öğrenmeye hazır hale gelme kıvamı vardır.
“Allah ıslah etsin.” Cümlesini sarf ettiğiniz noktada siz bitmişsiniz demektir. Öğretme yönteminizi gözden geçirmeniz gerekmektedir. Haddim olmayarak; köyde görev yapan bir sınıf öğretmenim yaşadığı bir olayı naklediyor: “Hacı isminde tatlı bir öğrenci, birinci sınıfa giderken akranlarıyla beraber okuma yazma mekanizmasını kavrayamıyor. Hacı’ya önceki öğretmeni sınıf tekrarı yaptırıyor. Saygı duyuyoruz öyle uygun görmüş. İkinci yılda da Hacı ne yazık ki bu mekanizmayı kavrayamıyor. Ancak Hacı’da minicik de olsa kıpırdanmalar olduğunu sezinliyor öğretmeni. Hacı’yı ikinci sınıfa geçiriyor geçirmesine de Hacı’dan beklediği performansı göremiyor. Yanıldım mı acaba diyor. Bildiği tüm öğretme tekniklerini uyguluyor ama nafile. Hacı öğrenmemekte, öğretmen öğretmekte direniyor. Tabii ki Hacı ile her gün aralıksız ilgileniyor. Sonunda öğretmen “pes” ediyor. Hacı’yı kaderi ile baş başa bırakıyor. Bir hafta süresince hiç ilgilenmiyor. Ertesi hafta Hacı elinde kitabı öğretmenin yanına geliyor. Öğretmenim ben artık okuyabiliyorum diyor. Bunca yaşanmışlıktan sonra öğretmenin inanası gelmiyor. Açıyor kitabı Hacı takır takır okuyor. Öğretmen sayfaları değiştiriyor hani ezberleme olasılığına karşı ancak Hacı her gösterilen yeri bülbül gibi okuyor. Allah Allah diyor öğretmeni bu sefer kitap değiştiriyor, Hacı uçmuş. Sonunda öğretmenim anlıyor ki, bu yol da bir öğretme tekniği imiş. Hacı okudu, hatta üniversite dahi bitirdi.
Öğretmenleri; yavrularımıza sahip çıkalım. Allah’ın yardımı, izni ve keremi ile onlara iyiyi, güzeli, doğruyu aşılayalım. Evimize helal kazanç götürmeye çalışalım. Onlar bize tertemiz bir sayfa olarak teslim edilmektedir. Ne yazarsak o çıkar karşımıza. Şikayete asla ve asla hakkımız yoktur. Eleştirilmesi gereken her konuyla mücadele etmek zorundayız. Karanlığa küfretmek yerine bir mum yakmayı denemeliyiz. Hani Nasrettin Hoca misali, hırsızın hiç mi suçu yok demiş ya…Var var olmasına var da o hırsızı kim hırsız yaptı? Bütün yollar sonuçta Roma’ya çıkıyor.
Sayısız olumsuzluklara rağmen, aşağılanmaya, itilip kakılmaya, darp edilmeye, canına kast edilmeye rağmen fedakarca çalışan yüz binlerce eğitim emekçilerini ayakta alkışlıyor, hepsini saygıyla selamlıyorum. İyi ki varsınız.