Bir kadın uyanırdı sabahları,omuzlarıyla dünyayı taşıyan bir kadın.

Önce adamını kaldırırdı,billur sesiyle seslenerek, sonra çocuklarını öperek uyandırırdı.

Şimdi ise geceden kurulma alarmlar kaldırır oldu insanları,hani o şefkat nedir bilmeyen,sabahları zar zar beyin tırmalayan o elektronik zımbırtılar,anne kahvaltıları vardı sabahları,anne kalbi gibi sıcacık ekmekler vardı.

Şimdi ise içine azcık süt katılarak yenilen kedi mamaları var,ama anne eli yok.Bizleri giydiren hatta giydirirken de bizim ufak tefek yaramazlıklarımızı görmezden gelen anneler vardı,şimdi ise sadece bakıcısına çocukları rüküş giydirdiği için kızan anneler var.Önce evladım diyen anneler vardı eskiden,yırtık ayakkabılarla gezen,eski püskü,hatta annesinden ablasından kalan elbiselerle gezen anneler vardı ve hiç kalpleri burkulmazdı ama şimdi sadece çarşıda pazarda,markette alış veriş merkezlerinde,otobüste,parkta,bahçede hatta dini mekanlarda bile aman güzel görüniyim,şık görüniyimde çoluk çocuk önemli değil diyen,hatta istediği alınmadığında tavanları tepen anneler var.

Kızlarını kıskanıp,kızları gibi olmaya çalışan anneler var.Peki şimdi soruyorum size yırtık ve eski püskü elbiseleri giyenler kadın değilmiydi?

Elbette ki kadın dediğimizden daha da kadındı ve anneydi özünde,eskiden anneler böyledi yemez,yedirir; içmez, içirir; giymez,giydirirdi,şimdi ise anneler sadece kadın ama o eski kadın değil.Yani ne o kadın eski kadın,ne o anne eski anne...