Dostluk dedikte herkesin aklına ilk önce en yakın arkadaşı ve onunla geçirdiği dakikalar gelir. Dost - başın sıkıştığında, zor anlarında, iyi günde,kötü günde,yanında olacak insana denmeli. Herkes "dost", "arkadaş" kelimelerini o kadar değersiz bir hale getirmiş ki. Artık herkes sadece iyi gün dostlarına bile "en yakın arkadaşım" demekte zorluk çekmiyor. Basit geliyor bu kelime onlara. Oysa ki, ne derindir bu sözcüğün anlamı. 2 türden arkadaş vardır. İlk'i en yakınındır. "Arkadaş" kelimesini duyduğun an o gelir aklına. Diğeri sadece arkadaşındır.
En yakın arkadaşınızdan hiçbirşeyi saklayamazsınız. Gizli tutmakta zorluk çekersiniz. Çünki ona çok güveniyor ve inanıyorsunuzdur. O da size her şeyini söyler. Çünki bir-birinizin en yakın arkadaşlarısınızdır. Gününüzün her dakikasını onunla konuşarak değerli yaparsınız. Boş zamanlarınızda onunla vakit geçirirsiniz. Geçirdiğiniz her dakika bile size anlamlı ve eğlenceli gelir. En eğlenceli zamanlarını onunla geçirirsin.
Ama üzgün zamanları olabiliyor herkesin. Bu zaman insanın en yakın arkadaşına ihtiyacı vardır. Ama arayamazsın,niye üzgün olduğunu söyleyemezsin. Kendisinin anlaması gerektiğini düşünürsün. Merak etsin istersin. Çünki onun da üzgün zamanlarında sen onu çok merak edersin.
Ve an gelir ki, "en yakın arkadaş"ını bulamazsın yanında. Etrafında bir sürü insan varken sırf o yok diye yalnız hissedersin kendini. Sırf o seni arkandan bıçakladı diye herkese inamını,güvenini yitirirsin. Hayatta yeniden başka birisine güvenmek istediğin zaman geçmişte sana yapılanı hatırlarsın,güvenemezsin kimseye. Sonuç olarak anlarsın ki, o senin sadece "iyi gün" arkadaşınmış...

Diğer arkadaşlarınsa sadece arkadaşlarındır. Okuldan,mahelleden. Sıradan arkadaşlar. Ama onlar belki de en yakın arkadaşından daha çok seviyordur,değer veriyordur sana. Hissetmezsin. Ta ki, en yakın arkadaşın sana kazık atana kadar. En yakın arkadaşını kaybettiğin için çok üzülürsün,ağlarsın,çok kötü olursun ve o zor anlarında "sıradan arkadaşım" diye düşündüğün insan teselli eder seni. Ne kadar yanlış yaptığını anlarsın. Kendin bile rüyada olduğunu sanırsın. "İnsanları bu kadar yanlış tanıyamam,yani insanları bu kadar yanlış tanıyacak kadar aptal olamam" diye kendi kendini yersin. Günler,haftalar,aylar,yıllar geçip gittikçe "arkadaşlık masası"ndan birer-birer eksilir insanlar. "Sadık biri bile yokmuş hayatımda" diye düşünürsün. Ve artık sondasın. Masaya baktığında kendinden başka kimseyi göremezsin. "En yakın arkadaş"ını bile...
Sonuç olarak... Siz siz olun kendinizden başkasına hayatta güvenmeyin,inanmayın. İnsanın en iyi arkadaşı kendisidir. Arkadaşınızın bir gün düşmanınız olabileceğini hiç bir zaman unutmayın!....