Çocuk feryatlarına sağırdır zalim yürekler...
Masumane hislere sessiz kalışı gibi, aşkı söylemden öteye götüremeyenlerin.
İman kalbe inmeden tesir etmez ölümü çaresizce bekleyen donuk hayatlara,
Hele de o donuklukla morarmışsa kalp ve olmuşsa baştan başa kapkara...

Haydi! Sök, at o kalp diye nitelendirdiğin et parçasını...
Ve imanla tamamla boş kalan o soğuk tamamlanmaya muhtaç yanını...
Çırpınıp durmak o boşlukta, keyifle yüklenivermek inançsızlığın sorumsuzluğunu omuzlarına...
Çok daha kolay gelir insana bilirim, bilirsin belki tüm bunları...
Ah! bir de kendini bilsen...Tanıyabilsen aynada kendine bile yabancı olan yüzünü...
Belki o zaman bulursun, Rabbinle bütünleşen o tertemiz özünü.

Ey nefsin sonsuz dehlizlerinde çırpınan ürkek ama asi yürek! haydi kalk! doğrul, doğrult arzuların önünde eğilen başını.
Yoksa tutarsın sonra hiçliğe mahkum ettiğin ömrün yasını...
Haydi şimdi kalk kardeşim, uyan... "Sen uyursan kim uyandıracak?" karanlığa mahkum edilmiş yarını...