O masum, saf, sadece paylasmayi bildigimiz butun kotuluklerden habersiz oldugumuz o gunlere geri gitmek isterdim. Ne zaman sokakta oynayan ve oynarken baska hicbirsey dusunmeyen cocuklar gorsem, dudagimda tebessum ve icimden soylenerek keske hic buyumeseniz diye geciriveririm.Cocukken hersey cok baska, anlamli, ozel ve guzeldir.

Paylasmayi ogreniriz hep birlikte, sokakta oyun oynarken esyalarimiza goz kulak olmayi biliriz kimse bisey demeden, orda ogreniriz aslinda sorumluluk almayi.Annelerimiz bir sey hazirladimi yemek icin tek basina oturup yemezsin paylasirsin. Bilmezsin, acmi kalirim tokmu sadece verirsin ve verdikce mutlu olursun.Hep gulersin aslinda o zamanlar, aglasan bile canin yanmadan aglarsin, hemen unutursun neye agladigini cunku ya oyuncaga agliyosundur ya da oyuna almadilar diye.

Yuregin daglar kadar genistir, herseyi herkesi seversin ayirt etmeden ,ayrim yapmadan. Yuzunde hep bir masumluk hep bir nese vardir. Hayat senin icin hayat bilgisinde ogretilenden daha fazlasi degildir. Sevginin gercek anlamini o yillarda o yaslarda aslinda bilirsin ,ogrenirsin.Kiz erkek farketmez herkes kardestir o mahallede kimse kufur bilmez, yanlis dusunmez, kusmez, hakaret etmez, ayrimcilik yapmaz sever , sadece yuzunde masum gulumsemeyle sever.

Herkesin belli bir saati vardir sokaga cikmak icin, ama evlere girerken annelerden bir tanesi pencereyi acip yemek hazir diye bagirinca oyun o gunluk bitmistir, herkes evine gitmek zorundadir.

Ben ozledim, cocuklugumu o masum saf duygularimi ozledim. Hayati tanimadan, hayata kafa tutmayi, sevgi nedir bilmeden senin icin dunyayi yakarim demeyi ben o zamanlardan ogrendim. Ben hala o yillardayim aslinda, buyudum ama icimdeki cocuk hic susmuyor….