Bazen diyorum ki:Allah'ım,varken bizi yokluğa mahkum etme.
Kendimizi dünyanın merkezine alıp,etrafımızda yaşanan hayatları hiç düşünmüyoruz.Hayatın keşmekeşliği içerisinde,insanlıktan çıktığımız anlar hiç umurumuzda olmuyor.Her seferinde insanlıktan dem vurup,kaybettiğimiz insanlığın farkında bile değiliz.
Hafta sonu olmasına rağmen erken kalktım bugün.Havada bir kasvet,içimde bir huzursuzluk...
Her zaman yaptığım gibi,telefonumdan gündeme bir göz atıp,bugün ki köşe yazılarını okumaya çalıştım.Vine'den komik videolar izledim belki neşem yerine gelir diye.
Yine de olmadı,hala içimde sıkıntı var...
Erken olmasına rağmen,kursa gitmeye karar verdim.Belki orada bir kaç arkadaşa denk gelirim de,biraz sohbet eder açılırım diye...
Kurs'a doğru yol alırken,soğuk kaldırım taşı üzerinde oturan 10-12 yaşlarında genç bir kız çocuğunu farkettim.Önünde rengarenk çiçekleri ve uzağa bakan hüzünlü bakışlarını görünce neler düşünmedim ki...
Soğuktan mosmor olan yüzü ve naylon poşet içindeki rengarenk çiçekler arasındaki tezatlığın bünyemde meydana getirdiği reaksiyonu anlatmaya kelimeler yetmez.
Hayatın acımasızlığına bu yaşta tanık olan küçücük bir insan.Hayalleri şimdiden çalınmış körpecik kadın adayı o...
Ona bakarken,acaba ne düşünüyor diye çok merak ettim?
Onun yerinde olmak ister miydim acaba?
Konuşmak istedim kendisiyle...Adı:Zozan
Ben:Merhaba
Zozan:...(Cevap vermedi.Sadece yüzüme baktı.)
Ben:Oturabilir miyim?
Zozan:Gülümsedi.
Soğuk kaldırım taşına oturdum.Gelen geçen insanların aptalca bakışlarına aldırmadan.
Ben:Çiçeklerin tanesi kaç para?
Zozan:25 Kuruş abi.
Ben:Nerden buldun bu güzel çiçekleri,Kaç tane var burda?
Çiçekleri saymaya başladı,Zozan.
Zozan:37 tane.
Aslında hiç çiçek almadan para vermeyi düşündüm önce.Ama sonra gururunu incitirim diye vazgeçtim.
Ben:Bunların hepsini bana satıp sonra evine gitmek ister misin?
Zozan:Olur satarım abi,ama erken gidersem babam kızar bana.
Ben:O zaman ben sana 20 TL vereyim,şurdaki lokantada bir çorba iç ve biraz zaman geçtikten sonra eve git olur mu?
Göz bebekleri gülüyordu.Yüzündeki morluklar sanki bir anda al al olmaya başladı.
Zozan:Tamam abi sağ ol.
Ben:Sen sağ ol Zozan...
Kaldırım taşı beni de üşüttü.Sonra kursa doğru yol almaya başladım.
O da ne! içimdeki sıkıntı huzura dönüştü...
Anladım ki;huzur bulmak istiyorsan ve imkanın varsa,imkanların ölçüsünde karşılık beklemeden iyilik yap.Bir insanı mutlu etmenin maddi karşılığı yoktur.
Kadınlar Günün kutlu olsun Zozan...

Yazan:Süleyman Özyurt