Nerdesin... Gözyaşlarımız Sel Oldu
Nerdesin… Yandı Yüreğim Kahroldu
Nerdesin… Ümmetin Perişan Oldu

Alemerin Efendisinin yokluğunda tam Ondördüncü asırdayız.. Sahibimizin elçisinin gidişinin ardından 1433 sene geçmiş.. Ne elem.. Ne hüzün.. O (sav) zamanını aydınlatmış.. O (sav) insanları ışıldatmış.. O (sav) şehirleri parlatmış.. Ve gitmiş.. Gerçi aramızda olmasa da O hep başımızda.. O hep arkamızda..

İslam Dünyası ilk fitneyi Hâlife Osmân'ın evinde Kur'an okurken şehid oluşuyla yaşadı.. Sonra Bâbû'l-İlim Ali'nin vurulmasıyla.. Ve sonra Reyhânetü'n-Nebi (Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin)'nin kırılmalarıyla.. İslâm Dünyası o tarihlerden beri acılarına acı ekliyor.. İslâm coğrafyası o günden bugüne gözlerinden yaş yerine kan döküyor.. Muhammedsizliğin girdâbında; İslâm Dünyâsı hep mazlûm.. Muhammedsizliğin acısıyla İslâm Dünyâsı hep mahrum..

Bu Ramazan Ayı çok çabuk geçti bize.. Havalar serindi, günler kısa olmasa da kısa geçti.. Ama Irak, Sûriye ve Mısır.. Onlar hep ağladılar.. hep yaslandılar.. hep katledildiler.. Muhammedsizlik 632'den bu yana tüm İslâm Alemini derinden vurdu ve vurmaya devâm ediyor.. Gün geçmiyor ki bir katliam haberi gelmesin.. An geçmiyor ki bir Müslüman ölmesin.. Gün bitmiyor ki bir Müslüman yitmesin..

Sen Gittin ..
Ümmetin Çaresiz Kaldı
Öksüzler Yetimler Sahipsiz Kaldı
Dünyada Dört Bir Yanı Zulüm Sardı
Mazlumlar Boynu Bükük Garip Kaldı
Yetimler Boynu Bükük Garip Kaldı

Müslümanlar'ın bu katledilişi, yüreklerimizi yaktı kavurdu.. Hüzünlerimiz katar oldu.. Yaşlarımız kan oldu.. Çaresizlik, mazlûmiyet dört bir yanımızı sarmışken; biz ne yapalım ya Rasulallah? Tek sığınağımız, tek limanımız sensin.. Gel artık ya Rasulallah.. ya gel ya da bizi yanına aldır.. Öksüzler, yetimler, mazlumlar sahipsiz; garipler; fakirler boynu bükük kaldı..

Muhammedim Nerdesin Nerde?
Dünya senin ümmetlerini kırıp geçirmekte..
Kudurmuş hayvanlar gibi Mü'minleri dişlerken yedi düvel;
Biz gelişini beklemekteyiz; onca mihnete rağmen..

Bundan öncede hüzün, gözyaşı vardı.. Ama hiç bu kadar yoğun olmamıştı.. Kafamızı ne tarafa çevirsek annelerin, bacıların çığlıkları.. Babaların, evlâdların feryâd-u figânları.. Yiğitlerin kanları..

Sen gelsen ya Muhammed.. Dünya gecikmiş baharını yaşardı..
Sen gelsen ey Nebi! Gülmeyi bu kadar unutmuşken; mazlumlar tekrar gülerdi..
Sen gelsen en Sürûrumuz..! Ezel kadar uzak olan sürûr; gelişinle tekrar bizim olurdu..