Birbirimizi tanımayışımızın ilk dakikası.

Geriye dönüp uzaklaşıyorum yanından, hiç konuşmuyorsun, gitgide küçülüyor dünyam. Ne yapacağımı şaşırıyorum. Geride bıraktığım duvarlarda yumruk izlerimi görebilirsin. Nereye gideceğimi kestiremiyorum.

Ne seni bu kadar ağlatan?

Birbirimizi tanımayalı bir saat olmuş…

Yağmuru kucaklayan pencerenden izliyorsun çocukları peşinden koşturan topu, deşilmiş toprağı, bir yerleri kanayan insanları… Dikbaşlılığımla görüş alanından bir parça yer işgal ediyorum. Savunmasızsın. Dayanamıyorsun, sitem ederek pencerelere, aslında bana, bir daha görüşemeyeceğimizin mutluluğunu yaşıyorsun.
Saatin içinde işleyen dakikalarla boşluğun artıyor. Masama oturuyorum. Pencereden yansıyan yola bakıyorum, zamanın sıkıştırmadığı insanlara bakıyorum. Sanki gençliklerinde hiç aşık olmamış gibi yürüyorlar. Uzayıp gidiyor yol bakışlarımı da yanına katarak. Kollarımı büküyorum ve masamın üzerinde başım. Benim için zaman hayatta kalmaya çalışan bir derenin asil bir nehre dökülüşü gibi geçiyor.

Nerede iki kelime laf duyarım bi daha dudaklarından?

Nihayet bir güne ulaşıyor birbirimizi tanımayışımız.

Oyalanacak şeyler arıyorum. Dönüşün olmayacak, biliyorum. Zaman hayli yaşlandırıyor insanı. Merak kovulunca gitmeyen bir dilenci gibi neler yaptığını, hayallerini, geleceğini, bana olan nefretini hatırlatıyor. Hayatımda büyük bir boşluk varmış onu fark ettim. Yüreğime her saat başı yavru vatan kadar toprak dökülse doldurulacak bir boşluk değil bu. Zamanla seni unutmak arasında ters orantı kuruyorum.

Ne zaman seni unutacağım?

İlk haftasıyla kucaklaştı birbirimizi tanımayışımız…

Bir film oynuyor evin başköşesinde, sensiz izlenecek gibi durmuyor. Dert ortaklarım aynı şeyleri dinlemekten sıkıldılar. Aynı teselliyi veriyorlar,aynı şeylere gülüyorlar. Sende de bir durgunluk var. Her zamankinden farklı. Farklı! çok farklı bir durgunluk… Benim durgunluğumun sana bulaştığı kanaatindeyim. Ben şiirin birikimiyle avunuyorum ama senin avunmak gibi bir derdin yok. Kelimeler dudaklarımızın kıyıcığında bir kapının açılmaması için arkasına konulmuş bavullar gibi hep gitmekten hep kabuğuna çekilmekten söz ediyor.

Nasıl bir son bekliyor bizi?

Bir ayı da buldu birbirimizi tanımayışımız.

Bir acının yüreğimde bu kadar yaşayabileceğini hiç düşünmemiştim. Belki hatırlamazsın ama laf arasında geçmişti bir çayın kenarındaki çay bahçesinde karşılıklı yudumlayacaktık çaylarımızı. Bu ayın ilk haftasında. Gözlerden uzak yaşamayı yaşam tarzı haline getirmişsin. Yağmurlar azaldı. Son yağışında akıntısıyla sürüklemişti ayak bastığımız toprakları. Artık sana yetişmeye çalışmıyorum. Hayat yavaş yavaş eski haline dönüyor. Ama hayret boşluğunda bir değişme yok.

Niçin bu kadar suskunsun?

Yaz güneşiyle bir mevsimi aştı birbirimizi tanımayışımız…

Bugünlerde afallayıp kalıyorum. Günlerin uzaması kısaltıyor içimi. Durup boş boş saate bakıyorum. Akreple yelkovan uçsuz bucaksız bozkırı görüp de koşan atlar misali. Şimdi nerdesin, oysa önceden ne yaptığını düşünürdüm. Şimdi yeni sorular türettim: Nerdesin, omzundaki kol kimin? Her akşam serenadımı yapıyorum kapında. Kaç zamandır yoksun. Bekleyişim ne zaman bitecek? Sevmek nasıl bir şey, seven sevdiği olmak zorunda mı aniden?

Kim bu kadar bekleyebilir seni?

Tam bir yıl oldu.

Yanımdan geçtiğinde seni fark etmiyorum. O kadar sıradansın ki aynı havayı soluduğumuzu hissettirmiyorsun. Önceden bir sokakta yürürken kalbimin büyüklüğü avcumu geçtiğinde bilirdim sen de o sokaktaydın. Oysa şimdi sıradansın. Bekletişin de sıradanlaştı. Bir eksiğim vardı, o da seninle geçmişte kaldı; karşında iki kelimeyi kölen yapamamak.