Gönlümde hep bir yaradır ümmetin bu halde olması. Yıllarca ümmetin dağınıklığının ceremesini çektik ve çekmeye de devam ediyoruz. Bir türlü birlik olamadık, birbirimize sahip çıkamadık. Bölündük, parçalandık, partici olduk, cemaatçi olduk ama bir türlü ümmet olamadık.

Kurtuluş Savaşı sırasında Pakistan’daki analarımız kollarındaki bilezikleri neden Türkiye’ye gönderdiler? Bir kârlarımı vardı? Hayır, onların tek düşüncesi İslam’ın son kalesi olan Türkiye’nin elden gitmemesiydi. İşte ümmet bilinci buydu. Onların sahip olduğu bu bilince bizde sahip olsaydık şimdi Arakan kan ağlamazdı, Uygur Türkleri Çin zulmü altında kalmazdı, Filistin özgürlük savaşı vermezdi, Suriye katliama maruz kalmazdı, Türkmen kardeşlerimiz yanıyor olmazdı ve bunlar oluyorken biz olanlara kayıtsız kalmazdık. Kendi ülkemizde bile bir afet ya da ölüm olduğunda onlar bizim görüşümüzden değil, müstahaktır onlara demezdik.

Ülkemizde olan her olayda bir suçlu aradık. Birlik olup yaraları sarmak yerine hep birilerine saldırdık. Dönüp kendimizde hatayı aramadık. Ben ne yaptım bu zamana kadar ki şimdi başkalarını suçluyorum, demedik. Bu da milletimizin içine ayrılık tohumlarını ekti.

Daha da kötüsü gün geçtikçe Müslümanlarda ümmet olma şuuru azalıyor. Özellikle biz gençlerde ümmet şuuru neredeyse bitmiş. Zaten bu gerçeği bilenler ülkemizi gençler üzerinden çatışmaya sürüklemiyorlar mı? Aslında bütün bunları Mahmut Efendi Hazretleri şu sözüyle ifade ediyor: “Bir buçuk milyar Müslümanız, bir mahalle kadar hükmümüz yok!”. Biz ne zaman ümmet olma şuurunu yeniden kazanırsak ve biz gençlere bu bilinci aşılarsak, o zaman İslam dünyası bu zulümlerden kurtulur.

70 milyonun kucaklaştığı, sarmaş dolaş olduğu, adâvetleri yok ettiği, güneşin daima tulûda olduğu kuşluk vakti gibi bir cennet vatanı rabbimiz bu necip millete çok görmesin inşallah…