Uykusuz geçen bir gecenin anlamı olmalı. gözler eğer kapanmak istemiyorsa, hayatın yorgunluğuna gündüzün, uzunluğuna rağmen. Bir anlamı bulunmalıydı. İnsanlar güneşin yarenliğinde günlük işleri -dünyalık islerini- yaparken ve yaşarken, yıldızların ve ayın güzelliğini tadmadan, bu anlamı bulmak biz uykusuzlara kalıyordu.

son sigaramın son dumanı karışırken gökyüzüne. ve varken ve bu olana hiçbir şüphe yokken ciğerlerime çektiğim her zerre dumanın hesabı. bulmalıydım bu anlamı uyuyanlara inat.

karanlık uzaklaşacak birazdan perde perde. güneş tüm azameti ile doğarken gecenin üstüne vaktim çok az kaldı manayı bulmak için. doğacak olan güneş ile birlikte daha da yaklaşan ölüm ve şüphesiz hesap

bir anlam ararken gecenin sessizliği içinde, karanlık fısıldadı: sana veren ve sana verdiğinden hesaba çekecek olana, sahibine yönel...

insanlar uyuyorlardı. uykuda dinleniyordu(!) ;zihinleri, kalpleri, bedenleri... ama gecenin anlamı sadece uyumak ve uyanmak değildi. gecenin karanlığının, sessizliğinin ve uykusuz görülen sabahların anlamı çözülmeden uyumak olmazdı, olmamalıydı, olmuyordu.

birazdan ezanlar okunacak. insanlar kalplerine huzuru buldurmak için, hayat verene ibadet için koşacaklardı. kimi sıcak yatağını bırakacak, kimi o arşı inleten ses eşliğinde eşini, kardeşini, evladını uyandıracak. huzura ersin kalpleri, varlığından şüphe duyulmayanı anarak, diye.

sır buradaydı. düğüm burada çözülecekti. gecenin manasını çözemeyen, geceyi sadece uyumak, gündüzün dünyalık yorgunluğunu atmak sanan, uyanamayacaktı Allahı anmak için. o halde insan eğer huzura erdirmek istiyorsa kalbini gecenin manasını bilerek yatacaktı, kuş tüyü misali o yatağa. ve manayı çözen uykusunda dahi Allahı anarak huzur bulacaktı. sır çözüldü. haydi Salaha haydi Felaha...
sabaha karşı
ezanlar arşı inletiyor.