Veysel Karani. biliriz hepimiz. deve çobanıdır. yaşlı bir annesi vardır. Bir gün izin ister anasından. niyeti görmektir Allah Resulünü, canının cananını. Yemenden düşer yollara. Gece gündüz fark etmez. ve ulaşır sonunda o kutlu beldeye, cananın beldesine. çalar kapıyı Resulünün evinin. sonra kapı açılır...

gerisin geri döner yemene. Evinde yoktur nebi. Gözü yaşlıdır, gönlü hüzünlüdür. Gitmez mescide. Peygamber mesciddedir halbuki.

Keşke gitseydi mescide. Annesinin sözünü dinlemeseydi. Oyalansaydı oralarda. Bekleseydi Resulü. Ne olurdu ki sanki. Bizi biz gençleri böyle bir yük altına sokmasaydı. Ana sözü tutmak ona dünyada peygamber hırkası, ahirette cennet hırkası olmuştu. bize ise ağır, kocaman bir yük.

Dinlemeseydi, dinlemeyecektik hiçbirimiz, o cennetin ayaklarına serildiği insanı. Ve bilemeyecektik, anne sözü ne getirir insana Resulün yüzünü görememe pahasına.

AMA DİNLEDİ. VE ARTIK O YÜK HEPİMİZİN SIRTINDA. VE O YÜKÜ TAŞIYABİLENE İNŞAALLAH CENNET HIRKASI