Yürüyorduk birlikte uzun bir yolda. hayalimiz uzaklaşıyordu, yakalamak için hızlanıyorduk. yorulmak yok demiştik en başta unutarak bir şeyi, insan olduğumuzu.

Hayallerimiz kaçarcasına uzaklaşırken bizden son bir nefesle tekrar koşmaya başladık. ama kalp ve dil ve onur yorulmuştu. dinlenmeliydi. ve hatamız olduğunu sandığımız bir hayalin-çölde bir bedevinin yorgun düşen gözlerine beyninin oynadığı bir oyun olan serap gibi var olmayan bir vahayı görmesi gibi- peşinden gitmekti.

yorgunduk ikimizde ve belkide olmayan bir hayalin peşinden koşmak zorunda kalmıştık çölde.

Kimseler yoktu o uzun yolda belkide serap olmasının bir göstergesiydi sadece ikimizin yürümesi ve sadece ikimizin bilmesi bu hayali yolu.

yol bitti. hayal bitti. çöl bedevisi vaha diye bir kum yığınına atlamıştı.ve uyanmıştı çöl uykusundan o sımsıcak bir köz misali kumları yüzünde hissettiğinde.

ve belkide artık gerçek bir suya bir kurtuluşa çok yakındı bedevi tıpkı biz gibi.vaha ve serabı birbirinden ayırmayı öğrenmişti.

Ama kalbi kırılmıştı birkere...

Ve belkide kalbi kırıkta olsa öğrenmeliydi yalnızlığı ve yalnızlığıyla BİR OLANI TEK OLANI HAYY OLANI RAHMAN VE RAHİM OLANI bulmayı.