Dilek Ufuk- Özel içerik
Bu hafta sizlerle kızımla yaşadığım çok keyifli bir tecrübemi paylaşmak istedim.
Geçenlerde 3 yaşındaki kızımı ilk kez tiyatroya götürdüm. O, tiyatro sahnesindeki oyunu nefes nefese izlerken ben düşündüm… İlk kez kaç yaşında tiyatroya gitmiştim acaba? Yıllardır televizyon ve sinemanın etkisindeki bizler ne kaçırdığımızın farkında mıydık?
İlk kez tiyatroyu görecek olan küçük kızımın tepkisini merak ederek biraz da tedirgin girdik salona. Salonda küçük hanım ve küçük beyler yerlerine oturmuş, kimisinin heyecanı çeneye vurmuş; kimi ise sessizce dev perdeyi izliyordu.
Bizde koltuğumuzu bulup, bizim küçük hanımla usulca yerimize oturduk. Kızım önce çevresini inceleyip keşfetmeye çalıştı. Tüm olacakları ona önceden anlatmama rağmen; “Biz neredeyiz? Bu çocuklar neden yerlerinde duramıyor? Bu dev kırmızı perdenin arkasında ne var acaba? Birazdan nelerle karşılaşacağım?” der gibi ürkek gözleriyle bana bakıyordu.
…Ve o dev kırmızı perde yavaşça açıldı.
O, sahnedeki eğlenceli oyunu izlerken ben ise kızımı izledim.
Karanlık sahnede aniden ışık ve oyuncular belirince bir anda uzanan eliyle kolumu tuttu.
İlk anlarda biraz korktu diyebilirim. Oyununun ilerleyen saatlerinde oyuncuların ara sıra sahneden çocuklara dönerek sorular sorması ve çocukların hep bir ağızdan oyuna katılmalarıyla tiyatro çocuklar için daha keyifli bir hal aldı.
Aradan çok zaman geçmeden kızımın bana korkuyla uzanan o elini nasıl bıraktığını kendi bile fark etmeden, sahnede bir oyuncu da oymuş gibi, yaşayarak, heyecanla, gözleri parlayarak; yan koltukta oturan şirin arkadaşıyla arada kritikler yaparak, büyük keyif ve kahkahalarla oyuna kendini öyle bir kaptırdı ki ben bile bu haline inanamadım.
